Gijs en Teun
Gisteren ging het bij Jinek over een van de meest overschatte niches van het afgelopen decennium: De Podcast. De bubbel der bubbels. Wie wil, en er tijd voor te vermorsen heeft, kan zich onderdompelen in het absolute eigen gelijk. Onder gelijkgestemden met gelijke borden voor het hoofd.
Iedere boerenheikneuter die denkt iets te melden te hebben zet een recorder aan en publiceert zijn gedachtenkronkels op een van de podia voor dat nieuwe medium. Niet gehinderd door enige redactie, zelfregulering of feitenkennis babbel je een half uurtje weg. Podcasts zijn de laatste stap in de totale democratisering van de samenleving. Iedere landgenoot niet alleen zijn eigen partij maar ook zijn eigen radiozender. Podcasts vermeerderen zich als Covid in een ouderling en elke zichzelf respecterende BN’r aan de artistieke zijde van het spectrum doet naar hartelust mee.
Aan de uitwaseming van volstrekt irrelavante nonsens wordt vooral bijgedragen door Gijs Groenteman en Teun van der Keuken in hun podcast ‘Gijs en Teun vertellen alles.’ Ze kregen van Jinek uitgebreid de tijd om hun werkstukjes tijdens een inteelt feestje uit te venten.
Over lichamelijke ongemakken die ik niet wil horen, hun futiele persoonlijke leed, gevoegd bij de psychische mankementen, relatie problemen en jeugdherinneringen van de heren, afgemaakt door klein huishoudelijk leed. Op de golven van hun nasale grachtengordel accent wentelen de podcasters zich in hun zelf gecreeerde universum. Gijs en Teun zijn de eeuwige klasgenoten van 6 gymnasium die eigenlijk nooit afscheid hebben willen nemen van het vrijblijvende elitaire gebeuzel waar ze als adolescenten zo van genoten hebben.
Wat hindert het? Misschien irriteert alleen de verspilling van talent en energie, want Groenteman is een kundig interviewer en Van der Keuken een gerespecteerd journalist.
Maar dat onnadrukkelijke spelen met camp die zichzelf ridiculiseert en weer salonfahig maakt. Die onverdraaglijke ironische ondertoon waarin de heren zichzelf en hun echte issues weten te verbergen ondanks zogenaamde openheid en bekentenissen. Die bewust arrogante afstand van wat er werkelijk op het spel staat.
Echtgenote en oppermuts Aaf zat ook aan tafel samen met de onvermijdelijke Mark Marie en de kakafonie die het programma afsloot ging over het perfecte bereiden van een zachtgekookt ei.
Als je goed keek , zaten er minstens 4 aan tafel.
