Wat zij het toch indolente eikels, die Panda’s. Met veel tamtam en diep door het stof voor de Chinezen binnengehaald als topattractie voor Ouwehands Dierenpark. Meteen maar even voor een paar miljoen een hutje getimmerd. 3.400 m² reuzenpandaverblijf.
‘Pandasia’ (brainwave van een overgetalenteerde PR medewerker, misschien de oude Heer Ouwehand zelf wel), bestaat uit twee delen; een apart binnen- en buitenverblijf voor het mannetje én voor het vrouwtje. Daarnaast bevinden zich meerdere nachtverblijven, een kraamkamer, een koelcel voor bamboeopslag en een kliniek (!)
Het enige waar mevrouw en meneer Obesi zich de ganse dag mee bezig houden, is het knagen op dat peperdure bamboe in verschillende maten en variaties. Het één lusten ze wel en het andere niet. Er schijnt zelfs een doorgeleerde bamboeist in dienst te zijn, die toeziet op afwisseling in het dieet.
En het ligt maar te ruften onder de geïmporteerde uitheemse bomen, maar paren; ho maar. Mevrouw is een kwartier per jaar vruchtbaar en je zou Ping op de seconde nauwkeurig bovenop haar moeten knallen om nog enig rendement uit de investering te kunnen halen.
Maar juist op dat moment heeft hij wat anders te doen, ligt zijn laatste stengel op te boeren of heeft geen zin. Geen ZIN, geen ZIN..?! Wat zullen we nou krijgen!
De hele Rhenense middenstand heeft zich uitgeput in pandaburgers, handdoeken, petjes, T-shirts,themaweken een speciaal parkeerterrein en snijworst, zoals de indertijd befaamde Bassie & Adriaan-worst, die in dunne plakjes precies op je bammetje paste. (waarom verdwijnt alles van waarde in dit land, niet Thierry?)
Er waren torenhoge prognoses van miljoenen bezoekers.In meer opzichten vette pech dus. Wat moet je hier ook met twee logge uitvreters, wier hoogste amusementswaarde eruit bestaat dat ze een keer per dag van hun rug op hun buik draaien. Die mormels zijn niet eens in kleur en waarschijnlijk gechipt met spionagesoftware van Huawei.
Nee dan de wolf! ÉÉN hebben we zeker gehuisvest, drollen van de tweede worden al geïnspecteerd en er is meteen paniek. Eerst hosanna de wolf is terug! En nu moeten er hoge hekken met stroom erop. Daar moeten subsidies voor komen en straks wordt het vuistdikke Wolvenplan (Interprovinciaal overleg (IPO) – Bestuurlijke Adviescommissie Vitaal Platteland (BACVP), werkgroep ‘Lupus’), in allerijl aangepast.
Kijk, daar is Annie Schreijer-Pierik al, het vleesgeworden boerenprotest, altijd luidruchtig en ontevreden in beeld en ze kakelt: “Afschieten die handel!”
Nu al?! Roodkapje is nog niet eens vermist! ÉÉN wolf die wellicht hier en daar een moefje peuzelt en waarvan natuurbeheer vindt dat hij hier thuishoort.
Als Europa zich ermee gaat bemoeien, kan het afschot regiment de Veluwe op als ze klaar zijn met de Oostvaardersplassen. Meteen even langs Ouwehand zou ik zeggen.
Je raakt ze met je ogen dicht.
1 april zat zwijgend aan de keukentafel. Ze keek mismoedig voor zich uit en zuchtte.
‘Je moet het je niet zo aantrekken’, zei de dag naast haar.
‘Ja jij hebt makkelijk praten’, 1 april roerde in haar koffie. ‘Jij bent 31 maart, jij hoefde alleen voorbij te gaan. Nu ben IK er en ik heb nog niks.’
‘Maar je hoéft toch niks te bedenken!’ De 31e legde een troostende hand op de A van de andere datum.
‘Jawel, iedereen verwacht dat ik weer met een geweldige grap kom, alle jaren voor me kijken over mijn schouder mee. Je bent nou eenmaal niet voor niks 1 april, d’er moet gelachen worden. Ik ben een traditie.’
‘Nou dan doe je gewoon weer van dat je veters loszitten, hè, die deed het altijd.’
‘Maar daar kom je de dag niet mee door, maart, dat is één keer en dan is ie weg.’
‘Nou kijk dan eens wat ze zelf verzonnen hebben, zit daar niks bij?’
‘Mwaah.. die Partij voor de Planten leek wel aardig, maar dan wordt het weer zo overdreven, met meer ruimte tussen de bollen in de Keukenhof omdat de tulpen gestrest raken. Daar kijken de mensen doorhéeheen!’
‘En die tune dan?’
‘Oh, je bedoelt dat ze na 20 jaar dat beginmuziekje van Met het oog op morgen, dat ‘Gutenacht freunde’ wilden vernieuwen?’
‘Ja joh,honderden woeste e-mails.’
‘Aardig, maar daar kun je niet weer mee aankomen.’
En dat die ex PVV’er nu dat HAGA lyceum zou gaan leiden?
‘Who cares? Ze doen maar wat en elk jaar dondert de zaak verder in elkaar. Wij 1 aprillen laten de mensen er massáál intrappen, ze moeten ergens naartoe, iets zoeken wat er niet is, ergens op wachten wat niet komt, dát is 1 april. Dat ze achteraf denken hoe hébben we zo stom kunnen zijn.’
‘Nou, dan verzin je toch zóiets.’
‘Ik heb al wat.’
‘Nou..Nou..?’
‘Ja, dat ga ik jou toch niet aan je neus hangen, straks ben je de eerste. Trouwens..’
‘Ja?’
‘Je gulp staat open.’
” Hè… nee!’
‘Geintje!’
Daar stond hij. Als een eigentijdse Seneca, de jonge uil van minerva. Doordrenkt van zijn eigen voortreffelijkheid, de hitte van de macht gloeiend in zijn aderen. Narcissus herboren. Eerst zwijgend de spanning bij het plebs opvoeren om vervolgens te raaskallen in een eindeloze tirade tegen alle fundamenten van de huidige samenleving.Gebral doorspekt met termen die hem voor de minder bedeelden het aureool van intellectualiteitmoeten geven.
Hij is de puber die zijn spreekbeurt in 4 HAVO lardeert met weetjes uit de Winkler Prins Encyclopedie. De rattenvanger, de keizer zonder kleren. Waar andere fractieleiders hun stemmers en leden met een korte speech bedankten of troostten, greep onze jonge uil de gelegenheid aan voor een publieke zelfbevredigingsact. Hier sprak Baudet tegen Baudet over Baudet volkomen losgezongen van zijn kiezers die alleen aan zijn verschijning al genoeg hadden om in euforisch gescandeer uit te barsten.Zonder ook maar iets mee te krijgen van de uitgekraamde warboel.
Een electoraat dat hem uiteindelijk koud laat behalve om de peilloze put in zijn persoonlijkheid mee te dempen. Daarvoor hadden we ‘Kompaan’ Hiddema al met zijn laatste krachten victorie horen kraaien, maar die slaagde er in om het nog enigszins bij de feiten te houden: Spectaculaire en onrustbarende winst voor FvD. Onrustbarend vanwege uitspraken van de leider over ‘ondermijnende’ journalistiek, cultuur, architectuur, en landsbestuur. ‘Entartet’ is een woord dat ik hierbij in mijn achterhoofd hoorde galmen.
Nog geen plan, visie of beleid voor de Provincie of het land. Alleen ‘tegen!’Ik ziePhilomena Bijlhouts, Winnie de Jongen, Herman Heinsbroeken aan de horizon opdoemen, wellicht Mat Herbens.Een hol vat is een magneet voor gelukszoekers. Het zou weleens net zo af kunnen lopen.
De verwende, ontevreden kiezer wilde wat anders. Nou dat heeft hij gekregen.
Het is een ijzeren reclamewet: Hoe vunziger, of irritanter de reclamespot, hoe beter het merk in het collectieve geheugen wordt gehamerd. Na de Quooker en Cor en Don, die met hun oubollige treurigstemmende vrolijkheid mijn reislust vakkundig om zeep hebben geholpen, spant de ranzige nieuwe Hornbach reclame de kroon. Drie straf beborsthaarde neanderthalers die de grond verkrachten laten na afloop van de klus hun bezwete kloffie door twee archetypische wetenschappers in een Star Wars achtige food generator zakken.
Daar komt hun smerigheid gesealed uit, om vervolgens uit een febo automaat te worden bevrijd door een Japanse die bij de geur ervan ter plekke een orgasme beleeft waarbij haar oogbollen bijkans uit hun kassen tuimelen. Ze ruikt dus de lente, is de boodschap. Hornbach, iedere reclame goed fout. Het is een soort rauwe, boertige Duitse humor, onsmakelijk, vulgair en recht voor de raap vrouwonvriendelijk.
Je kunt ook zeggen geniaal en afgestemd op de vaderlandse tijdgeest die anti-seksisme en me#too ademt. Wie shockt daalt in. Wellicht een concept van een tegendraads Hollands reclamebureau, passend in de reeks met dat ingestorte houten huis waar de bouwers smakelijk om konden lachen en die fraai bezwete jonge vrouw die met een voorhamer een tussenmuurtje te lijf ging. Transpireren en ploeteren.
Ik heb ze blijkbaar allemaal onthouden net als die afstotelijke firmanaam, maar ik heb er de maag niet meer voor.
Het begint met een telefoontje, een half uur voor de afgesproken tijd.
‘Ik sta in Zwolle pap, ruitenwisser afgewaaid, wachten op huurauto, kan je niet komen halen.‘
Twee zoons en ik moeten naar Tivoli Vredenburg, een concert waar ik al maanden reikhalzend naar uitkijk. Ik ben nooit zo fangevoelig geweest, maar nu wel van Tommy Emmanuel, de Australische gitaarvirtuoos. Ik martel mijn vingertoppen om toegang te krijgen tot nummers als ‘Half way home’ en ‘Classical Gas’.
In vergelijking met zijn buitenaards flitsende akkoorden ga ik in bejaardentempo over de snaren. Dondert niet als het maar een beetje klinkt. Toen de voorverkoop in oktober startte zat ik al een kwartier voor tijd met klamme handen klaar om op tijd te reserveren.
Dit even om het immense belang van deze avond aan te geven en de rampspoed die volgt in perspectief te zetten.
Diner is ook gereserveerd, anderhalf uur voor aanvang dus ruim tijd voor drie gangen en nog wat na. Je bent tenslotte niet altijd met de mannen op pad. Zelf rijden? Een snelle blik op de Utrechtse infrastructuur leert me dat het bereiken van het centrum te vergelijken is met een survival door de binnenlanden van Borneo.Naar de trein dus en snel! Als spoorrecreant worstel ik met de kaartjesautomaat.
‘Lukt het meneer?’ Nederland is een hulpvaardig paradijs.
Nog geen twee minuten onderweg, een droge tik als het knappen van een tak. Trein remt af en staat stil in uitgestrekte onbekende weilanden. Met een sombere blik vergast een medereiziger ons op doemspraakals: ‘ Suïcide, uren oponthoud, strompelen door zompig bos en lommer, geen informatie, wifistop en te weinig bussen.’ Mannen in gele hesjes lopen langs onze coupé. Grappen volgen.
Ik besteed de tijd aan een diepgaand gesprek met middelbare overbuurman. Over projectontwikkeling, beleidsnotities, herindelingen, maar al snel over vrouwen en ex zijn en single en de spannende afspraak die hij heeft met een vroegere studievriendin. We weten allebei dat we elkaar nooit meer terugzien en dat opent de mens. Met 40 minuten valt het mee. Tweede zoon spoedt zich vanuit Amsterdam naar restaurant, meldt de vertraging en neemt plaats aan de besproken tafel. Ik volg zijn aanwijzingen; door Hoog Catharijne, linksaf C&A ,rechts H&M, roltrap en naar buiten.
18.50, ikschuif aan. De tijd dringt, aanvang 19.45.
19.10. Zoon één komt binnen met horror parkeerverhalen. In plaats van Steak huppelepup met van alles of Boeuf B.,alleen nog tijd voor een drie persoons schaal geïmproviseerde hapjes met een overdaad aan mini frikadelletjes en een enkele lauwe bitterbal, een soort veredelde Mc.Donalds die we in razend tempo naar binnen schuiven.
UIT! 2.
Zitten. Mooie zaal, fijne plek, legendarisch concert van de buitencategorie. Hier en daar hoor ik liefhebbers die er ter plekke mee op willen houden en hun gitaar te koop aanbieden.. Ruim op tijd voor de laatste trein terug. Dus nog even bier. Dan terug door Hoog Ca..Dicht!Ook de tweede ingang een blok verder is hermetisch afgesloten. We vragen de weg. Iemand wijst naar voren, een ander naar achteren. Een dwaalroute door nachtelijk Utrecht volgt. Die leidt naar een enorme tochtige brug over het sinistere spoorweg emplacement. Omlopen.., en weer om. Nog drie minuten, waar is spoor 12 A?
23.50 Gehaald. Uitgezwaaid. ‘Hè, hè, was gezellig pa, app even als je er bent.’
Even uitpuffen en daar gaan we weer. iedereen in de coupé heeft een eigen bank in beslag genomen en kijkt neutraal weg van de binnenkomers of staart naar een schermpje.
‘U dacht zeker als ie maar doorloopt, maar ik ga lekker hier zitten’ De man naast me pakt de bal gelukkig op en voor ik het weet zitten we bij turnen, oude Indische oma’s en hun recepten, Giethoorn, sloepen,muziek en is het weer gezellig ouwehoeren.De verhalen liggen op straat.
Even verderop in het belendende rijtuig barst een voltallig meisjesdispuut luidkeels uit in verjaardagsliederen. Er worden slingers opgehangen,flessen ontkurkt, dansjes gedaan. Even later komt de conducteur mismoedig naar binnen slenteren en mompelt:
‘Dat daar is een stiltecoupé.’
‘Ga dan handhaven’, klinkt hier en daar.
‘Met zoveel vrouwen zeker’, antwoordt hij.
Mijn blik glijdt even langs het raam. Station Putten glijdt voorbij.
Putten?! Onrust bekruipt me. Putten.., Daar ben ik op de heenweg toch niet langs geweest. ‘Komen we zo nog bij Nijkerk, vraag ik tegen beter weten in. ‘Nee, dat hebben we net gehad. Deze gaat tot Harderwijk.’
‘Er gaat vast nog wel een laatste stoptrein terug’, bemoedigende woorden klinken. De deskundige in uniform haalt me uit de droom,
‘Tja, die vertrekt 5 minuten voordat wij aankomen.’
00.40. Ik sta in de gierende wind op het perron van Harderwijk. Steenkoud en verlaten. Taxi gebeld. Geliefden geappt..smileys met tranen van het lachen en: ‘Je moet niet altijd zoveel lullen.’
De Nederlands/Marokkaanse chauffeur bezingt op de terugweg de schoonheid van zijn vaderland en ook het ruimhartige sociale vangnet hier. Goed geregeld, hij blijft altijd hier, behalve twee maanden vakantie dan daar beter. Ik ben te weinig meer in vorm om het over heikele onderwerpen als integratie en jonge bontkraagjes te hebben. Gewoon naar het station auto halen en naar huis.. Inmiddels tikt de meter in razend tempo door. Live volg ik hoe ik leegloop.
‘Als u contant betaalt’ , zegt hij met een grijns, ‘doe ik 8 Euro van de prijs af.’ Als het in mijn voordeel is verdampen principes als sneeuw voor de zon.
02.00 ben ik weer, wat een dag! Leuk gehad? Hoe vond je de video’s?
Ik kijk naar buiten op de oprit staat onze auto, er brandt licht binnen.Licht? Dat kan niet, die lampjes doven altijd als de deur dicht is. Nu niet.. Een half uur later en gepruts aan allerlei knopwerk waar ik anders nooit aankom. Nóg niet. Gevolg morgenochtend accu leeg.
02.30. ANWB bellen. Probleem presenteren, mag ik uw kenteken. Nee u hoeft nu niet te komen, ik wil alleen advies. Dat snapt ze, maar toch even kenteken. Dat heb ik niet paraat. Weer naar buiten. In de wacht, U wordt zo spoedig mogelijk..
‘Tja we komen niet verder dan nog eens starten, goed afsluiten en een kwartier wachten. En anders morgen de wegenwacht.’
03.00 Er staart midden in de nacht een zonderling uit het raam naar een auto die voor de deur staat.
03.15 UIT!
03.30.Liggen…eindelijk liggen.
03.45‘Zeg, heb je de deur wel op het nachtslot gedaan?’……..
Ik heb de opkomst van Max, ( voornaam is genoeg want we weten allemaal wel dat we geen Pam, Woiski jr. of van Praag bedoelen), met stijgend enthousiasme een aantal seizoenen gevolgd. Weergaloze acties op onverwachte momenten en onmogelijke plekken op de circuits. Van jonge debutant, door de gevestigde orde hautain begroet, tot aspirant wereldkampioen. ‘We’ doen eindelijk echt mee in dit spektakel, ooit geregeerd door de Senna’s en Schumachers van deze wereld. Ook de kwaliteitskranten die voorheen hun neus hooghartig ophaalden voor de racerij, gingen euforisch los in drie kolom brede – of pagina grote analyses.
Naarmate de geestdrift steeg en het hele volk plus de commercie zich meester van hem maakte, daalde mijn oorspronkelijke fanzucht. Pedant trekje, als de niche eraf is en iets eenmaal breed omarmd wordt, Ben ik geneigd af te haken. Steeds vaker kropen er donkere wolkjes mijn gedachten binnen, hoe groot was de ecologische voetafdruk van dit circus eigenlijk. Wat werd er verstookt tijdens iedere race, wat kostte het om al die trucks, containers en vliegtuigen meer dan 20 keer per jaar de wereld over te jagen. Zo wanstaltig veel miljoenen aan ontwikkelings -en productiekosten.
Maar goed, als het zondag was, blies ik die lastige muizenissen manmoedig weg en zat ik toch weer redelijk gespannen klaar. Weliswaar niet meer om 5 uur uit bed voor vrije trainingen in Japan of een race in Canada, maar toch. Tot vandaag na het lezen van deze ingezonden brief in de Volkskrant en de foto.
Max wellicht in een heuse Formule 1 aflevering in Zandvoort. Wat dat betekent, lees de briefschrijver.
Maar zo’n foto!:
Daar staat ónze Max naast die maffiose prinselijke pandjesbaas, hondsbrutale uitmelker van Amsterdamse huurders, en, van hun geld, eigenaar van het legendarische circuit. Beide geflankeerd door een portie in latex gepropt vrouwenvlees, pitspoezen in de gebruikelijke gênante pose. De Lage landen versie van de Pirelli banden kalender 1974, te bezichtigen in het toilet van uw plaatselijke APK garage. Voorproefje van Zandvoort straks; de man achter het stuur, de vrouw met de billen omhoog op de motorkap.
Zó niet 2019, zo archaïsch en tenenkrommend. Dat de uitmonstering bedroevend bonkig Hollands is, tot daar aan toe, maar het opnieuw kritiekloos reduceren van vrouwen tot hersenloos aanhangsel van de autosport is stuitend. Max als reclame sidekick van Frank Lammers, dat trek ik nog net, maar als handlanger van een ordinaire patjepeeër en slaaf van de commercie..
Ik ben benieuwd of ik iets kan verzinnen om zonder gewetensnood de eerste start van het seizoen mee te kunnen maken.
Alweer een avontuur van Marco Kroon
Die een agent een kopstoot heeft gegeven
Want hij stond wild te plassen, mag ie even!?
Voor oorlogshelden is dat heel gewoon
En slappe smeris kun je daar niet tegen? Wees blij dat je geen kogel hebt gekregen!
