Bukken

 

Bukken

Bukken Stef! Nee, niet zo labbekakkerig maar buig die rug naar voren. Dieper Stef.
Het stof ligt lager en daar moet je toch echt doorheen. En nu snuiven en excuus!
Wat zeg je Stef, je mompelt, ik hoor je niet.
Het-spijt-me, dat moet er luid en duidelijk uitkomen anders geloven de mensen je niet.
Dat je het zelf niet gelooft doet niet terzake Stef, ik ga niet binnen een half jaar een tweede Minister van BUZA de laan uitsturen. En je ziet wat er met Halbe gebeurt, burgemeester van Wytzdongelawier en hebben we het wel gehad.
Dus ik steun je, zoals ik Ivo en Fred en meisje Hennis gesteund heb.
Hoewel het een onbegrijpelijke stommiteit van je is.
JA Stef, Ja!
Hoe kun je in dit vak nou eerlijk zijn. Dat ben ik ook niet.
Je houdt je eigen mening voor je, je bent functionaris en geen mens.
Ik lieg en bedrieg ook alles aan elkaar, dat hoort zo als je Premier bent. Dan heb je nooit iets gezien en nooit iets geweten. Dan heb je er geen ‘actieve herinnering’ aan. En als het uitkomt dan zeg je: ‘Ja, met de kennis van nu’…bla bla, je kent het wel.
JA Stef, natuurlijk is Suriname een Narco staat en Belgie ons debiele broertje, en wordt het over 100 jaar pas wat met die integratie, maar dat hoeven de mensen toch niet te weten.
Onze taak is het om in de camera te grijnzen en ze dom te houden.
En dat is ook zo wat Stef. Jij kunt niet lachen, je krijgt die mondhoeken alleen in een cynisch grimlachje omhoog. Let nou eens op mij. Een gulle lach in het journaal is twee zetels.
En jij kost me nu al 20 % volgens die de Hondt.
Dus hup Bukken Stef, Bukken!

Advertenties

Watje

 

 

 

Watje

Ik kan natuurlijk niet veel zeggen, maar die Marco Kroon is een watje, nu weer met dat boek. Wie stond er namelijk op de uitkijk toen we Osama Bin L. liquideerden?
Wie vond Sadam H. In die rioolpijp, omdat ie toevallig net iets beter uit zijn doppen keek dan de gemiddelde Amerikaan? Een magazijn leegschieten, poeh…, ik ken iemand die alleen maar ‘pang pang’ hoefde te zeggen of de terroristen vielen als gebraden kwartels in het woestijnzand.
Iemand die in een man tegen man gevecht over de dodelijkste blikken beschikte.
Vanzelfsprekend praat ik er niet over, behalve in intieme kring, het is allemaal top secret weet je.
En de belangen van ons land, de missies, de manschappen, het zou allemaal in gevaar komen als ik het achterste van mijn tong liet zien.
Dat defensie mijn bestaan ontkent is evident in het licht van het voorafgaande.
Men heeft op mijn 18e na de keuring zelfs een S5 voor me afgegeven en me voorgoed ongeschikt verklaard voor alle diensten. Een dekmantel die indertijd nodig was om me in het diepste geheim voor te bereiden op de taak die me te wachten stond.
Maar die Kroon met z’n praatjes zit me dwars, die denkt door een gijzelingetje te verzinnen zijn Willemsorde nog eens extra op te poetsen.
Als ik eenmaal ga praten, komt de koning zwaarden te kort om me te ridderen, maar je zult mij er verder niet over horen. Ik loop morgen gewoon weer bij de Lidl, maar wel in zo’n camouflagebroek. Je weet maar nooit.

Wolf

 

Wolf

Wat hadden we er naar uitgekeken, de eerste wolf in Nederland. Het ging er niet om of hij zou komen, maar wanneer. En telkens maar berichten uit dat dekselse Duitsland waar de ene roedel na de andere gesignaleerd werd. En wij dan? Het zo’n beetje dichtstbevolkte en welvarendste land van de wereld wilde de wolf, hunkerde naar de wolf, had recht op de wolf!
De wolf was er vroeger ook hij hoort in ons natuurlijk landschap.
En die natuur moet je zijn gang laten gaan, ruimte zat. Kijk maar naar de herten en de paarden in Oostvaardersplassen. Ook daar hadden we goed over nagedacht. De vuistdikke wolvenbeleidsnota  was al door elke inspraakronde geweest, maar waar bleef die Wolf?
Jawel hoor, eerst cruiste hij op zijn dooie akkertje een rondje in Groningen, moest daarna even wennen aan de snelweg,  waar ie meteen werd platgereden maar nu lijkt ie zijn stekje gevonden te hebben.
De wolf weet niet wat  hij meemaakt. Weides vol Big Macs en alles gratis en voor niks. Dus snackt ie een hapje lever uit het ene schaap en de niertjes uit het andere en wij fronsen de wenkbrauwen.
Dat was toch niet de bedoeling beste wolf, je zou je aanpassen aan onze geliberaliseerde en gefeminiseerde samenleving. De afspraak was dat je op termijn zelfs een vegan roofdier zou worden op een dieet van kool en knollen, net als wij.
De deskundigen verklaren dat je mensenschuw bent en dat wij vette, volgevreten obesi burgers niet in aanmerking komen voor een hapje. Maar 17 miljoen dierenvrienden die je een pootje willen laten geven, daar ben je zo aan gewend.
En wij kunnen net zo min hollen als een schaap.
Dus is het wachten op de eerste nordic walker die met afgebeten keel in de berm wordt gevonden en daarna mag roodkapje nooit meer alleen het bos in en roepen we de jager.

Piep

 

Piep

Alles van waarde is weerloos. Nu de piepjes, weg!
Twee lange en een korte die ons sinds 1948 vertelden dat we op de kop af weer een heel uur verder waren. Te land, ter zee, in de lucht of waar ook ter wereld, wij Nederlanders, even samen in drie piepjes. Met daarna een warme stem die de bereikte mijlpaal noemde en het nieuws aankondigde. De persberichten waar mijn Opa altijd met een hand achter zijn oor bij de distributieradio voor klaar ging zitten. Iedereen in de kamer koppen dicht.
Historisch nationaal erfgoed, met een pennenstreek weggevaagd door de kippendrift van een ‘NPO verandermanager’. Het mannetje van de radio dat ook zonodig even op zijn fluit moet blazen. De grote broers van de tv hebben Brandpunt en Andere Tijden om hun tanden in te zetten. Hem bleef na een lange brainstorm en overleg met moeder de vrouw niets anders over dan de piepjes.
‘De piepjes Hans-Peter, dan neem je die toch?
‘Maar Mies daar gaan ze vast weer over piepen bij ‘De Groenteman’.
‘Oh ja en daar trek jij je wat van aan. Je moet niet zo in je piepzak zitten. Je zegt gewoon dat het qua digitaal niet meer kan, en dan is het gepiept.’
Straks kunnen we kennismaken met de nieuwe ‘audiovormgeving’ zoals dat heet in het verhullende jargon van de NPO slopersploeg.
En die piepjes?
Nog even en dan zijn ze er voorgoed tussenuit gepiept.

Hitte

 

Hitte

– Nog iets nieuws?
– Noahh, hitteplan, watertekort, extra inname vanuit het IJsselmeer, inklinkende veendij..
– Ja, laat maar, saai, pff..warm
– Oh ja, en geen gratis zakje pinda’s meer tijdens een vliegreis.
– WAT?!!
– Geen pinda’s meer!
– Geen pinda’s? Kom op, geintje, komkommertijd?
– Nee, het staat er echt.
– Hoe is het mogelijk, hoe DURVEN ze! Eerst de olijven, toen die ene stroopwafel waar je alleen maar trek van kreeg en nu de pinda’s!
– Relax joh..
– Relax?! Pinda’s. Het enige wat me nog motiveerde om in zo’n vliegende veewagen te stappen. Met de knieën van een of andere hufter in je rug en de elleboog van een naar drank meurende ellendeling in je zij. Het troostende zakje pinda’s. Dat kleine gevoel van luxe, welkom zijn. Even wachten tot je in de lucht was, verlangend het gangpad afturen, maar daar kwamen ze. De glanzende kleinoodjes, je aangeboden door een verleidelijk glimlachende stewardess die een wagen, wat zeg ik, een pallet vol voor zich uit duwt.
‘Wilt u pinda’s?’ ‘Nou graag.’ Ken je dat? Dat gevoel?
– Je overdrijft.
– Oh, dus ik overdrijf. Voor iedere gram extra bagage, dokken. 3 uur vantevoren in zo’n troosteloze rij je rug verwoesten, als zij je ticket uit moeten printen, boete. Om de haverklap cancelen, overboeken. Afzettarief als je je oude moeder voor de deur.., En dan godgloeiende &^%$# geen lullig zakje pinda’s..
– Het is nog erger..
– WAT?!
– Hier staat dat ze het afgelopen jaar eerst drie pinda’s minder in het zakje hebben gedaan.
– NEE!
– Ja, drie!
– Zijn ze nou helemaal besodem.. HOU me vast, nee laat me LOS!
– Waar ga je heen?
– Schiphol, ik ram ze allemaal over de balie! Ik.. Waar liggen de sleutels. Wie bel je?
– Spreek ik met de hitteplan coördinator? Ja, kunt u komen, ik heb hier een gevalletje hittestress voor u.

Legendarische Tourbikkels 10 ( slot)

Legendarische Tourbikkels 10 (slot)

Zoals Charles Chablis (midden links op de foto) , de flamboyante erfgenaam van de befaamde wijngaarden. Vormde een vrolijk duo met jeugdvriend Maurice Merlot (midden rechts). Beiden coureurs voor de lol want hoefden gezien het familiekapitaal geen stap te zetten – laat staan een berg op te rijden. Voorzagen hun concurrenten in de avonduren ruim van geestrijk vocht en werden in het peloton op hun wenken bediend en zo nodig naar de finish geduwd.

Legendarische Tourbikkels 9

Legendarische Tourbikkels 9

Zoals Philip Filet, De eerste Amerikaan die aan de Tour deelnam.
Raakte begin jaren ‘30 in de ban van de leer van Swami Nan Bami een Indiase fakir uit het grensgebied met Pakistan. Onderdeel van zijn meditatieleer was het rijden op een spijkerbedzadel. Na afloop van de slopende kasseienrit naar Roubaix staakte Philip de strijd en had men het in de ziekenboeg voor het eerst over ‘Filet Americain.